بـــویِ صـبــح مــی دهــی
و گـنـجـشــک هـــا در خــنــده هــایـت پـــرواز مـی کــنــنــد ؛
حـســودی ام مـی شــود بــه خــیــابــانها و درختهایی
که هر صبح بدرقهات میکــنــنـد
حـسـودی ام مـی شــود به شـعــرهــا و تــرانـه هـایی کـه مـی خـوانی
خوش به حال کـلمـاتی کــه در ذهـن تــو زنــدگــی مـیکـنـنــد ؛
دلــــم میخواهد
یک بــــار دیـگــر شعر را
خیــابــــان را
تمـــــام شــهــــر را
بــــا کـــودک ِ مهربـــان دسـت هــایــت
از اول
قـــــدم بزنـــم . . .
نظرات شما عزیزان: